Wie is Kevin | Interview | Apparatuur | Voorbeeldfoto's
Kevin Vervoort (29) is ambulanceverpleegkundige en fotograaf. Hij is woonachtig in Noord-Brabant met zijn vrouw en zijn zoontje (2).
Zijn werk als ambulanceverpleegkundige speelt af in Rotterdam-Rijnmond. Met veel passie en plezier rijdt hij mee met de ambulance als verpleegkundige. Zijn fotografie begon uit interesse, een hobby. Na een tijd van experimenteren met fotografie is zijn stijl uiteindelijk documentaire- en reportagefotografie geworden. Dit had vooral te maken met een levensveranderende gebeurtenis.
"Met mijn foto’s wil ik graag een verhaal vertellen."
"Twee jaar geleden werd mijn zoontje te vroeg geboren. Hierdoor hebben mijn vrouw en ik een lange periode van ziekenhuisopnames achter de rug. Ik begon dit vast te leggen met de camera.
Het was namelijk niet altijd mogelijk om bezoek te ontvangen in het ziekenhuis. Om vrienden en familie toch te laten zien in welke fase wij ons bevonden besloot ik alles vast te leggen. Je wordt geleefd in deze tijd, we hadden veel zorgen en de fotoreportage is voor ons een onderdeel van verwerking geweest."
Mede door deze persoonlijke reportage is Kevin fotograaf geworden voor de Stichting Earlybirds. Voor deze stichting zet hij vroeggeboren kindjes op de foto, als lichtpuntje in een moeilijke periode.
Voor Stichting Still fotografeert hij de keerzijde. Stichting Still biedt fotoreportages aan, aan ouders die een kindje hebben verloren. Kevin: "Als blijvende herinnering voor de familie." Door deze ervaring weet Kevin hoe hij gevoelige, moeilijke situaties vast moet leggen en besloot dit door te voeren naar de huidige situatie.
"Foto's als blijvende herinnering voor de familie."
"De Coronacrisis is voor mij de grootste en meest ingrijpende crisis van onze generatie en gaat de geschiedenisboeken in. Ik besefte dit vooral tijdens mijn werk op de ambulance toen ik er midden in zat. Wat het ambulancepersoneel in deze tijd meemaakt is bijzonder, heftig en moeilijk uit te leggen aan mensen die niet uit het vak komen. Met mijn fotografie kan ik de kijker meenemen in een gebeurtenis waar ik getuige van ben of was. Degenen die mijn foto’s bekijken kunnen er vanuit gaan dat hetgeen zij zien ook echt gebeurd is. Ook door mijn eerdere ervaring met documentaire- en reportagefotografie voelde ik mij geroepen om deze gebeurtenis vast te leggen."
"Al even liep ik rond met het idee om deze gebeurtenis vast te leggen, ik ben vervolgens hiermee in gesprek gegaan met het managent van Ambulancezorg Rotterdam-Rijnmond.
Na dit gesprek mocht ik in opdracht van Ambulancezorg Rotterdam-Rijnmond, en na een goede afstemming met ketenpartners (politie, brandweer, ziekenhuizen etc.), deze reportage gaan maken. Tijdens de reportage maakte ik deel uit van de ambulancebemanning. Gekleed in mijn ambulance uniform en soms onherkenbaar door alle beschermingsmiddelen ging ik te werk.
Door mijn werk kon ik heel dicht bij de werkelijkheid komen, vooraf heb ik toestemming gevraagd aan de patiënt, familie en het verplegend personeel. Ook heb ik de ambulancebemanning gevraagd om ‘gewoon’ hun werk te doen. Hiermee bedoel ik dat ze geen rekening houden met mijn aanwezigheid, en door soms niet op de voorgrond aanwezig te zijn kon ik de werkelijkheid goed in beeld brengen. Er is niets in scène gezet.
Dit maakt mijn beelden puur en echt. Mijn beelden geven de kijker een rauw kijkje in de realiteit van de ambulancezorg ten tijde van een ongekende crisis in de Nederlandse geschiedenis."
"Door mijn werk kon ik heel dicht bij de werkelijkheid komen, vooraf heb ik toestemming gevraagd aan de patiënt, familie en het verplegend personeel."
"Tot nu toe heb ik alleen maar positieve reacties gehad op de reportage. De foto’s die ik heb geschoten zijn midden in de actie, dicht op de patiënt. De impact is duidelijk in beeld gebracht. Mensen vinden mijn foto’s indrukwekkend, indringend en sterk. Door mijn fotoreportage blijft de Coronacrisis ons voor altijd bij, in beeld.
Veel van de foto’s zijn in zwart-wit uitgewerkt. Persoonlijk vind ik dat zwart-wit extra sfeer toevoegt. Het draagt bij aan het onwerkelijke en indrukwekkende gevoel dat het virus met zich meedraagt."
"Vorig jaar ben ik overgestapt van Nikon naar Fujifilm, nadat ik meerdere beelden van andere Fujifilm-fotograferen voorbij zag komen. De heldere, contrastrijke beelden die kenmerkend zijn voor Fujifilm spreken mij enorm aan. Deze kenmerken passen uitstekend bij mij als persoon en als fotograaf. Standaard fotografeer ik met de Fujifilm XT-3 in combinatie met de 16-55mm f/2.8 van Fujifilm. De meeste reportages zijn niet te plannen, ik werd soms verrast door een situatie en dan is een zoom en lichtsterk objectief het prettigste om mee te werken.
Daarnaast fotografeer ik veel met de Fujfilm XF 23mm f/1.4. Bij weinig licht prima in het creëren van een kleine scherptediepte, de beelden zijn haarschep van hoek tot hoek. Door deze lens ga je creatief fotograferen doordat je op zoek moet gaan naar het beeld. Het spontane en vaak ongeplande fotowerk fotografeer ik met de Fujifilm X100F, deze camera is klein en daardoor ben ik wat minder opvallend. Hierdoor kan ik spontane, ongeplande momenten vastleggen. De Fujifilm X100F is makkelijk mee te nemen en levert perfecte beelden onder de meeste omstandigheden.
Tijdens de reportage heb ik ook enkele portretten gemaakt, hiervoor heb ik de Fujifilm XF 56mm f/1.2 gebruikt. De prime lenzen van Fujifilm zijn fantastisch. Mijn favoriete camera is toch wel de XT-3 in combinatie met de 23mm f/1.4 prime lens van Fujifilm."
Bekijk hier de apparatuur die Kevin Vervoort gebruikt bij het maken van zijn reportagebeelden:
Ben je benieuwd naar de Coronareportage van Kevin en wil je meer werk zien? Bekijk dan hier zijn Instagram of scroll hieronder door zijn beelden.
