Wie zijn Maurice & Lorenzo? | Interview Maurice | Interview Lorenzo | Voorbeeldfoto's
Elke maand besteden wij aandacht aan een medewerker van Kamera Express die ook werkzaam is als fotograaf of videograaf. Daar zijn er veel van! De spotlights zijn deze keer gericht op reisvideo- en fotografen Maurice Melching en Lorenzo Pecher. Ze brengen vol enthousiasme hun passie voor hun vak over op klanten.
Deze beeldmakers verblijven nu in hun eigen land maar in hun hart zijn ze altijd bezig met reizen. Ze zwierven beiden een tijdje over de wereld met hun camera in de hand. Wanneer het even kan, gaan ze er weer op uit. Hieronder kun je eerst ons gesprek met Maurice lezen en daarna het gesprek met Lorenzo. De twee kennen elkaar niet maar wanneer het gaat over reizen, zien we dezelfde reactie: twinkelende ogen.
Maurice (26) maakt onderdeel uit van het Kamera Express-videoteam. Hij volgde de hotelschool en maakte tijdens zijn stages en reizen shots en video's die hij deelde op YouTube en Social Media. Maurice merkte dat hij hier meer mee wilde doen. Hij verfijnde zijn beeldskills aan het Talent Institute van Amsterdam. Hij is 'eager' om meer te leren over foto, video en presenteren. Humor, eerlijkheid en een eigen stijl vindt hij belangrijk. Tot nu toe richtte hij zich vooral op New York, Vietnam, Zuid-Afrika, Andalusië en het Caribisch gebied. Zijn volgende trip? Zuid-Afrika!
Lorenzo (29) is naar eigen zeggen bezeten van beelden. Hij werkt als verkoper in de winkel in Antwerpen. Hij vindt het super om mensen te leren kennen die dezelfde passie delen. Op 14-jarige leeftijd begon Lorenzo's beeldverslaving: na schooltijd mocht hij analoge foto's maken en ontwikkelen. De beeldmaker volgde de opleiding tot computergraficus maar was, naar eigen zeggen, niet de meest voorbeeldige student. Waar hij het meest van leerde? Van de praktijk en van lezen in fotografiemagazines.
“Hybrid! Allebei. Ik wil vooral plezier overbrengen met mijn materiaal. Ik zie mezelf als Content Creator. Bij een video selecteer ik bijzondere momenten. Vaak zijn dat spontane momenten, waardoor je geboeid blijft. Het heeft geen zin om een lang shot te tonen als er niets in gebeurt dat je aandacht trekt.
Al voordat ik mijn opleiding volgde, was ik bezig met de vraag: hoe zorg ik ervoor dat anderen, niet alleen ikzelf, dit vet vinden om naar te kijken? Dat voelde ik kennelijk goed aan, want een van mijn eerste video's werd al door 14.000 mensen bekeken.
Bij foto zorg ik voor betovering door een uitgebreide nabewerking. Ik zie een foto als een kunstwerk waarmee je mag doen wat je wil. Ik laat de zon op de perfecte plek schijnen of maak de lucht mistig voor een mysterieus effect. Daar maak ik geen geheim van. Om dat wow-effect te creëren, maak ik de werkelijkheid soms mooier dan hij is. Dat doe ik subtiel: ik vind het gaaf als het wel echt líjkt en mensen twijfelen of het wel of niet kan. Maar ik ontken niet dat een foto bij mij bestaat uit 50% schieten en 50% editwerk."
"Ik ontken niet dat een foto bij mij bestaat uit 50% schieten en 50% editwerk."
"Ja! Photoshop is een mooi instrument. Waarom zou je er geheimzinnig over doen? Op Instagram showen veel mensen perfecte plaatjes. Alleen: zij doen alsof het écht zo is. Alsof ze altijd in een droomwereld leven. Alsof ze er altijd perfect uitzien. Doe dát dan niet. Je maakt er anderen heel ongelukkig mee.
Geef gewoon toe dat je er aan gesleuteld hebt, omdat het dan beter werkt. Waarom kun je in een schilderij er wel op los experimenteren met kleuren en special effects, en is het in de fotowereld ineens iets anders? Het internet kan een duivelse plek zijn. Alles wordt onder een vergrootglas gelegd. Laat mensen in hun waarde, laat ze hun verhaal doen.
Ik was een tijdje heel actief op Instagram. Iedereen weet dat daar een hele wereld achter schuil gaat, maar niemand benoemt het. Nou, ik maak er geen geheim van dat ik ook gebruik maakte van bots en toen ineens van 600 naar 4200 volgers ging. Daarnaast zat ik in Engagement-chatgroeps, waarbij je met andere influencers afspreekt dat je elkaar support. Het liep lekker, maar ineens voelde ik: dit wil ik helemaal niet. Nu ga ik doen wat ánderen willen.
Ik laat Instagram daarom nu bewust een beetje links liggen. Ik richt me op vragen als: waar sta ik voor? Ik post Stories waarin ik mezelf laat zien, maar ben niet bezig met volgers en likes. Ik wil naar plekken waar ik zelf nieuwsgierig naar ben. Als beeldmaker wil ik me daarop richten: op het vinden van mijn eigen weg en op het vormgeven van mijn eigen stijl."
"Ik werk parttime waardoor ik thuis met de meest uiteenlopende projecten aan de slag kan. Ik leer elke dag van mijn collega's. Als freelancer moet je alles zelf uitzoeken, terwijl je in een team gebruik kan maken van elkaars kennis. Nu hoef ik een nieuwe techniek niet via een YouTube-tutorial te leren, maar kan ik naast iemand gaan zitten voor uitleg. Dat is wel zo gezellig.
Binnen het videoteam krijg ik veel vrijheid. Dat is belangrijk voor mij: ik kan niet zo goed tegen autoriteit. Vraag het maar aan mijn docenten van vroeger. Dat is dodelijk voor creativiteit. In de video's voor Kamera Express laat ik mezelf zien, net als in mijn Stories. Daarin laat ik ook onverwachte situaties, gekke opmerkingen en humor zien. Zo probeer ik ook geïnterviewden in beeld te brengen, op een niet over-geregisseerde manier."
“Op de hotelschool heb ik de nodige peopleskills geleerd. Ik ben van nature sociaal en kan mensen goed lezen. Op bruiloften ken ik de gasten al gauw bij naam. In de kroeg praat ik ook met onbekenden over persoonlijke onderwerpen. Soms ontlok ik reacties en emoties bij de mensen voor mijn camera door ze op een bepaalde manier te benaderen."
Maurice heeft zijn camera bijna constant aan staan. ''Ik zorg er voor dat mensen de camera vergeten, door hem juist zo vaak mogelijk aan te zetten. Dat laatste is meteen ook mijn valkuil. Dat ik altijd maar doorga. Soms moet ik bewust even stoppen.
Op wintersport heb ik dat laatst bewust gedaan: ik maakte een vriendenfilm vol gekke shots. Iedereen was lekker los in het bijzijn van de camera. Toch heb ik hem na een tijdje weggelegd, zodat ik optimaal van het moment kon genieten. Je bent er toch op een andere manier bij. Het is belangrijk om een balans te vinden tussen kijken door je ogen en kijken door je lenzen.’’
"Dat wordt een familiefilm. Een soort documentaire met voice-over. Ik ga met mijn ouders en zus naar Zuid-Afrika. Ik kijk er naar uit! Mijn ouders zijn nog nooit buiten Europa geweest. Zelf ben ik er wel eens geweest, dat ik heb ik destijds in een video vastgelegd. Ik wil bij de komende trip weergeven hoe mijn ouders reageren op die verre vliegreis en op alle indrukken ter plaatse.
Ik wil constant filmen, zodat ook mijn familieleden de camera vergeten. Dan kan ik ze weergeven hoe ze zijn en speciale momenten vastleggen. Een voorbeeld? Mijn moeder die mijn vader vol enthousiasme, en misschien met emotie, vertelt over de walvis die ze zojuist zag.
Ik maak een script voor mezelf, zoals ik dat bij Kamera Express nu ook vaak doe, en weet dat ik daarmee rust voor mezelf creëer. Dan hoef je je alleen maar te focussen op de shots en hoef je niet meer na te denken over de verhaallijn. Ook nu wil ik ervoor waken dat ik niet vergeet in het moment te zíjn door die camera hier en daar weg te leggen. Wat als er dan net iets heel cools of grappigs gebeurt? Tja, dat is balen, maar dat kan ik makkelijk loslaten. Die verzameling van momenten die ik wél vang, is veelzeggend genoeg."
“Ha! Ik doe hier niet moeilijk over, hoor. Zoals een schilder kan vertellen welk palet aan kleuren hij gebruikte bij zijn kunstwerk, wil ik best vertellen hoe mijn creatieve proces verloopt en welke keuzes ik maak.
Ik pas de kleuren aan. Zo werk ik graag met ''orange and teal." Deze kleuren zijn erg mooi op beeld, vanwege de diepte en het contrast dat je ermee aanbrengt en de associatie met ''The Golden Hour.'' Kijk maar naar de foto's van Poros, Griekenland, en Hydra, daar zie je dat ik die tinten veel gebruik. Deze tinten komen ook voor in de Vietnam-foto waar mijn toenmalige vriendin en ik op het stoepje voor een groep kids zitten.
Het is per situatie anders. Vaak haal ik hardere kleuren eruit, paars of donkerrood bijvoorbeeld, maar in de New York-overzichtfoto is het juist mooi dat de rode billboards benadrukt worden en eruit springen.
En ook al ben ik nu niet zo actief op Instagram: ik heb wel degelijk nagedacht over de indeling van mijn feed. Er zit een patroon in. Ik wissel dichtbij- en ver weg-foto's af. Ik sta af en toe zelf op de foto, om het persoonlijker te maken, maar niet te vaak."
“Het zou mooi zijn als ik op den duur zou kunnen leven van mijn eigen reisproducties. Ik ben toch ook wel gehecht aan Nederland dus zou de helft van de tijd hier willen zijn en de andere helft van de tijd op reis willen zijn.
Wat is er mooier dan anderen de wereld laten zien door mijn camera? Het is belangrijk dat ik goed nadenk over de vorm waarin ik dat giet. Wordt het een soort BNN op reis? Of een documentaire? Wordt vervolgd!"
"Positieve reacties van anderen zijn prettig maar word er niet afhankelijk van. Blijf jezelf.’’
"Reizen kunnen er heel verschillend uitzien maar voor mij mogen ze avontuurlijk zijn. Ik houd van het onbekende en wil graag zoveel mogelijk gezien hebben. Ik leer graag de locals kennen. Zij weten de beste plekjes te vinden. Het liefst reis ik per camper, dan ben je echt vrij en kun je het toeristische circuit verlaten.
Sommige mensen verzamelen postzegels: ik verzamel herinneringen. Foto's zijn een manier om ze te vereeuwigen."
"Mijn vriendin Vanille en ik hebben al veel van de wereld mogen zien. Na mijn studie trok ik naar wintersportgebied Tignes in Frankrijk om daar te werken. Dit is de plek waar ik Vanille leerde kennen.
Samen reisden we door Europa, waarbij we vanwege een beperkt budget in een auto sliepen. Niet veel later maakten we een wereldreis. Dankzij een working holiday visa hebben we een jaar in Australië gewoond en gewerkt. Daar kochten we een busje waarmee we het door het land trokken.
Na Australië vlogen we naar Nepal en vervolgens naar Thailand, Laos, Cambodia en Vietnam. Daarna woonden we en werkten we, weer met een working holiday visa, in Nieuw-Zeeland, waar we met een nieuw busje rondtrokken. Daarna gingen we naar de VS, om vervolgens weer in Tignes, waar het allemaal begon, te gaan werken.
Tot slot trokken we met een busje door Europa. Nu is onze basis België, maar we waren onlangs nog op Lanzarote en er staat nog veel op ons wenslijstje, zoals het Noorderlicht zien, de Big Five zien, de Transsiberië-express nemen en van Alaska tot Patagonië reizen. De vrijheid die je hebt op reis, de inspiratie die je daar voelt... daar kan niets tegenop.''
"De vrijheid die je hebt op reis, de inspiratie die je daar voelt... daar kan niets tegenop.'"
‘’Een geslaagde reisfoto of -video geeft je zin om te vertrekken, om het zelf met je eigen ogen te zien of het zelf te beleven. Het doet je dagdromen en ook al is het maar heel even: je bent weg.”
“Op professioneel vlak zie ik mezelf meer als videograaf. Privé ben ik vooral fotograaf. Beide disciplines hebben voor- en nadelen.
Het lijkt makkelijker om iets over te brengen via bewegende beelden, maar er zijn vaak extra accessoires voor nodig. Zoals polarisatiefilters, een statief voor lange sluitertijden met draadloze afstandsbediening om bewegingsonscherpte te vermijden en schoonmaakproducten om de sensor ter plaatse te reinigen.''
''Het liefst breng ik de natuur in beeld, landschappen bij zonsondergang en -opgang. Een typisch Lorenzo-beeld is een foto met een bepaalde feeling of mood die te grijpen is door het tijdstip van de opname en de compositie.
De manier van nabewerking speelt voor mij een grote rol. Ik vervang geen bestaande elementen met onbestaande elementen maar speel met contrasten en schaduwen. Die zorgen ervoor dat er meer emotie in de foto zit. Er mag best wat kleur in zitten. We zien met onze eigen ogen tenslotte ook alles in kleur.
Het is fantastisch wat licht kan doen met een foto. Een mooi landschap wordt dan een wauw-landschap. De wereld is zo groot en wij zijn een piepklein stipje op de kaart.
Door te reizen ben ik gegroeid en zelfstandiger geworden. Ik ben me bewuster geworden van de hedendaagse maatschappij en hoe we die kunnen beschermen. Ik wil mensen stimuleren om zelf op reis te gaan, zodat ze bewondering voor onze aardbol krijgen.''
“Zeker. Gelukkig ben ik wel flexibel. Bij het maken van de Routeburn-trip in Nieuw-Zeeland kwamen we totaal onverwacht in een luxe lodge terecht, na een paniekmoment in de avond omdat ik mijn sleutel van de camper kwijt was geraakt. Toen ik in Australië een foto nam van een salamander op een rots aan het strand, kroop de Brown Snake, de gevaarlijkste slang van het land, onder mij door. Mijn vriendin waarschuwde mij op tijd, waardoor we veilig konden ontsnappen."
Lorenzo lacht. "Planning is niet mijn beste eigenschap dus het gebeurt regelmatig dat ik iets vergeet als ik op locatie ben. Normaliter check ik mijn apparatuur wel. Verder laat ik het op me afkomen.
Een doorsnee dag? We slapen aan de voet van de berg. Ik sta om 4u op om op tijd boven te zijn voor zonsopgang. Thee, koffie, aperitiefje erbij, genieten en klikken maar.’’
“Ja, want je weet het: ochtendstond heeft goud in de mond. In de ochtend maak je gebruik van het mooiste licht dat de natuur te bieden heeft. Leer je toestel goed kennen zodat je geen (instel)tijd verliest op het moment suprême.
Fotografeer in RAW om het meeste uit je beelden te halen en neem veel foto's. Beter te veel dan niet genoeg."
"Echt! Stel je open voor het werk van anderen en laat je inspireren. Zelf houd ik van de stijl van nabewerking en het dramatische gevoel dat de beelden van Max Rive uitstralen.
Op het gebied van video vind ik ''The Watchtower of Turkey'' van Leonardo Dalessandri een groot meesterwerk. Bijna alles in de video is uit de hand gefilmd. Zo zie je maar dat je niet veel materiaal nodig hebt om tot een mooi resultaat te komen.’’
Benieuwd naar het werk van Maurice en Lorenzo? Hieronder vind je een aantal voorbeeldfoto's!
